توسعه و تعالی جمهوری اسلامی ایران با خصوصیات و تمایزاتی که دارد, با تصدی گری دولت یا دولتی کردن همه امور امکان پذیر نمی باشد ؛ زیرا دیگر توان به اتکای , منابع طبیعی فراوان از مسیرهای کم زحمت و عافیت جویانه پیش رفت و گریزی از تلاش و رقابت سرسختانه نیست , بلکه نیازمند ظرفیت سازی وسیعی هستیم تا با بسط و هم افزایی و توانمندی های تمامی آحاد و اقشار جامعه , کشور را در مسیر پیشرفت و تکامل قرار دهیم و این مهم مستلزم بهره مندی از دانش و مهارت های کارفرمایی و تولی گری به جای تصدی گری است . کار مردم را باید به دست مردم سپرد تا نیروی لایزال اقیانوس بی کران اراده ی مردم هر مشکلی را از سر راه بر دارد .

باید خواستن و توانستن و به کار بستن بر مبنای تدبیر و مشورت و خرد جمعی و باور ملی و اتکال به خدا را با هم دید تا خلاء و خطایی پیش نیایید و هر چه بیشتر از مسیر آزمون و خطا فاصله بگیریم ؛ چرا که زمان , تجدید ناپذیرترین منبع توسعه و تعالی است و برنامه ریزی برای بهره وری از زمان و استفاده ی بهینه از کلیه منابع , اهمیت روز افزون یافته است